15 september 2019 (geboortedag)
Afgelopen vrijdagavond werden de eerste tekenen van de bevalling duidelijk zichtbaar; Skylar was erg onrustig, hijgde veel en liep constant van de ene naar de andere kant van de kamer. Ze wilde ook graag naar buiten om te graven en dit alles bleef de hele nacht en het grootste deel van de zaterdag doorgaan. Zaterdag aan het eind van de middag begon ze uit zichzelf steeds vaker de werpkist op te zoeken om daar soms een klein hazenslaapje in te doen, maar voornamelijk om er in te graven ;-). Ik vond het wel mooi om te zien dat ze goed doorhad dat dáár haar pupjes geboren moesten worden, dat wist ze natuurlijk nog van haar vorige nestje! Maar dat ‘geboren worden’ liet behoorlijk op zich wachten; het was een héél lange zit voor mijn hulpje Ruby (dierenarts in opleiding en vriendin van mijn neef) en mijzelf, want voordat er echt iets gebeurde zaten we al ruim een dag bij de werpkist… Supervermoeiend, voor Skylar zelf natuurlijk maar zéker ook voor ons en de opluchting was dan ook groot toen we zondagochtend tegen 04.00 uur de eerste persweeën konden waarnemen! Vervolgens duurde het nog wel een tijdje voordat de geboorte een feit was maar om 05.50 uur was daar dan toch de ‘aanvoerder’ van het hele stel: reutje ‘blauw’!! Een prachtig, krachtig ventje en Skylar was op slag verliefd, wat was dat aandoenlijk om te zien. Ze dook bijna bovenop hem, klemde haar voorpootjes om hem heen en begon hem te overladen met likjes! Het was absoluut geen vraag of ze blij was om weer mama te zijn!!! Ze is ook gewoon weer een topper gebleken, met het – relatief – grootste gemak zette ze vervolgens nog 5 reutjes en tot slot 1 teefje op de wereld. Maar of het toen ook daadwerkelijk klaar was werd niet goed duidelijk… want terwijl ze (terecht) ging uitrusten van die héél lange aanlooptijd zagen we nog steeds contracties in haar buik en die bleven met regelmaat terugkeren. Op een gegeven moment lag Skylar heel diep te slapen dus dachten we dat het misschien toch gewoon naweeën geweest waren die we hadden waargenomen. Echter, toen ze een paar uurtjes later wakker werd, waren daar tóch weer die persweeën en we voelden in haar flanken opeens wel degelijk een pup zitten… maar er kwam niks, hoe hard Skylar ook haar best deed. De dierenarts werd geraadpleegd en die adviseerde nog even te wachten omdat ze niet aan één stuk door perste, dus dat hebben we in eerste instantie gedaan. Maar omdat ik na een tijdje nog altijd geen pup in het geboortekanaal kon voelen, ben ik toch maar met Skylar naar de kliniek gereden voor een echo. En daarop was inderdaad een – waarschijnlijk dode – pup te zien. De keuze was nu: of een keizersnede, of het hormoon ‘oxytocine’ (in de volksmond ook wel de ‘piton spuit’ genoemd); door dat hormoon trekt de baarmoeder met veel kracht samen zodat wat er nog in zit, er sneller uit komt. Dit middel heeft echter ook een keerzijde, het kan verkeerd aflopen juist omdát het zo snel gaat waardoor bijvoorbeeld een eventueel nog levende pup kan overlijden. Maar omdat deze pup van Skylar vermoedelijk al dood was (de dierenarts zag geen hartslag en geen bewegende bloedvaten o.i.d.) vond ik dit een betere optie dan meteen een keizersnede. Na wederom uren wachten en hopen leek het er in eerste instantie op dat de pup écht niet op de natuurlijke manier ter wereld zou komen, maar… geheel onverwacht verbaasde Skylar mij door maandagochtend alsnog van de pup te bevallen. Ondanks het verlies van dit perfecte hondje van normale grootte, een teefje, overheerste vooral de grote opluchting dat Skylar geen keizersnede hoefde te ondergaan én dat al haar harde werken niet voor niets was geweest. Want wat heeft ze onnoemlijk hard haar best gedaan voor dit nestje en met name voor die laatste pup! Het was een lange, vermoeiende weg maar Skylar heeft geen moment de moed opgegeven en ze is er tot het laatst volledig voor gegaan. Dat verdient toch veel respect en bewondering, vind ik! En ik was blij voor haar dat het éindelijk achter de rug was, dat ze fijn mocht gaan bijkomen en zich kon richten op haar prachtige zevental. Het schoonmaken van de werpkist heb ik daarom in het belang van Skylar maar uitgesteld; normaal doe ik dit altijd meteen na de bevalling maar ik vond dat opeens niet belangrijk meer – gewoon gauw een schoon/droog kleed in de werpkist en de rest kwam vanzelf wel. Het was genoeg voor Skylar zo…