En plotseling ging mijn zon voorgoed onder… Slechts een paar dagen na haar 14,5e verjaardag liet mijn zielehondje Venice (Rocksett Calling Yoo Hoo) me zien dat ze niet langer de kracht had om te vechten tegen een infectie die aanhoudend braken veroorzaakte dat we niet onder controle kregen. Waar ze eerder nog de wil toonde om te eten (en dus te leven!) stopte ze daar opeens mee en werd ze in een mum van tijd zo zwak dat ze haar achterpoten nauwelijks nog kon gebruiken. En behalve een beetje drinken wilde (kon!) ze eigenlijk niets meer, ze lag alleen nog maar een beetje te liggen in huis en leek zich af te sluiten voor alles om zich heen… Ik wist meteen dat ik de hartverscheurende en zo gevreesde beslissing moest nemen haar te laten gaan . Venice was ALLES voor mij en meer: zij bezat het hele spectrum, ‘she ticked all the boxes’. Ik vond haar geweldig in alle opzichten, zij was echt mijn oogappeltje (zonder mijn andere honden tekort te willen doen). Ik zal nooit kunnen beschrijven hoe ik die aandoenlijke grijns op haar toet zal missen als ze me ‘s ochtends zag, een grijns die precies weergaf hoe blij we allebei waren om in elkaars leven te zijn. Mijn lieve schat, mijn Fee’tje, mijn Sjaantje…. Ik zal je eeuwig dankbaar zijn dat ik je zoveel jaar naast me mocht hebben als mijn hondenvriendinnetje, ik zal alles wat je was en aan me hebt gegeven missen voor de rest van mijn leven. Moge jouw beelschone zieltje nu rusten in vrede en ik hoop dat we elkaar op een dag weer zullen ontmoeten zodat we verder kunnen gaan waar we gebleven zijn en weer oneindig veel van elkaar kunnen houden…

Naast het immense verdriet om dit verlies markeert Venice’s overlijden ook het einde van een heel bijzondere periode aangezien zij de laatste directe nakomeling was die ik nog had van Yacime (DJK./NVK. Cheek to Cheek Beetlejuice); dat voelt als een soort definitieve streep, als nóg een afscheid… Dat groepje nakomelingen vormde een prachtige, hechte roedel en alle honden hadden een zeer uniek karakter; ze waren innemend en invoelend, enorm betrokken en bijzonder trouw. Het doet pijn te beseffen dat het een tijd is die nooit meer terug zal keren en het zal me niet gemakkelijk vallen dit alles een plekje te geven… Ik troost me met de gedachte dat de hondenhemel misschien écht bestaat en dat ze daar nu allemaal weer herenigd zijn met elkaar  .