TT-nest: week 1-2

23 september 2019 (7e en 8e dag)
We zijn de tweede week net zo begonnen als we de eerste week zijn geëindigd; voortreffelijk dus! Mama Skylar geeft veel van zichzelf en dat kost haar uiteraard best de nodige energie, maar ze slaat zich er dapper doorheen. Ze weet inmiddels haar tijd goed te verdelen tussen het voeden van haar prachtige kindjes en het lekker op zichzelf zijn; de wandelingetjes buiten worden steeds ietsje langer en heel voorzichtig gunt ze zich weer een héél klein beetje tijd voor een kluifje. Het is allemaal nog niet veel maar het is feitelijk ook de bedoeling dat ze vooral met haar kroost bezig is dus dat doet ze prima! Maar zo af en toe even de zinnen verzetten is ook fijn en daar geniet ze dan eveneens van. Met haar kindjes gaat het nog steeds super, ze groeien als de spreekwoordelijke kool en vier reutjes zijn qua gewicht inmiddels de kilo zelfs al gepasseerd! Behalve drinken en slapen doen de pups van deze leeftijd nog niet zoveel, hooguit ondernemen ze een voorzichtige poging om een beetje te lopen maar dat lukt nog niet zo best. Het ‘probleem’ is dat ze de kracht en de coördinatie nog niet hebben dus ze vallen steeds om, haha. Maar dat komt wel, alles op zijn tijd! Gaandeweg kunnen ze zelf steeds meer maar maken ze ook via mij verschillende dingen mee. Zoals afgelopen zaterdag, toen we voor het eerst de nageltjes hebben geknipt en wat accepteerden ze dat allemaal gemakkelijk! Voor de mama is het wel zo prettig want als de pups drinken kneden ze met hun voorpootjes het gebied rond de tepels om zo de melktoevoer te stimuleren dus dat doet natuurlijk pijn als daar constant van die scherpe ‘mesjes’ tegenaan duwen. En dat willen we vanzelfsprekend niet voor die lieve, brave Skylar! Tot zover voor deze keer, ik sluit weer af met een paar leuke fotootjes.

Foto’s 7e en 8e dag

Aan het krommen van de staartjes kun je zien dat de melk flink aan het toeschieten is!

De pups liggen ook veel/graag onder de 'dooddrukrand'

Dit nestje is bijzonder rustig in de wasmand, dat heb ik wel eens anders meegemaakt ;-)

27 september 2019 (9e, 10e, 11e en 12e dag)
Gisteren zijn de oogjes bij alle pups open gegaan en wat zien ze er dan opeens veel karakteristieker uit! In eerste instantie kijken ze een beetje verdwaasd de wereld in en ze zien niet meteen heel goed want er zit nog een vliesje over, maar dat is met een paar dagen verdwenen. Het horen begint ook langzaam te komen merk ik, zo nu en dan lijken ze zich bewust van het feit dat er geluiden om hen heen zijn. Verder zijn de pups inmiddels in staat om al heel behoorlijk te lopen; het gaat nog wat wiebelig maar ze plaatsen de pootjes goed onder hun lijfje en houden hun balans. Echt superleuk! En als ik in de werpkist kijk is die al veel voller dan een week geleden, ze nemen behoorlijk meer plaats in met hun heerlijke mollige lijfjes! Het is een genot om te zien hoe ze in amper twee weken tijd van toch een beetje kwetsbare babies zijn getransformeerd naar stevige, solide pups. Ik heb de neiging de hele dag bij ze te zitten en ze ‘dood’ te knuffelen maar dat kan jammer genoeg niet; de kleintjes moeten nu zo veel mogelijk met rust gelaten worden omdat ze hun slaap nodig hebben om te groeien en om gedragsstoornissen te voorkomen. Het dagelijkse wegen, het verplaatsen naar de wasmand als de werpkist wordt schoongemaakt, het soms eens helpen als er eentje verdwaald is en schreeuwt om zijn/haar moeder… al deze aanrakingen van mijn kant zijn al enerverend genoeg dus tja, ik moet me constant ernstig inhouden ;-). Hetzelfde geldt voor visite, ook dat moet gedoseerd gebeuren want dat heeft eveneens grote impact. Tot nu toe zijn er alleen mensen (familie) op bezoek geweest die zowel mama als pups goed kennen en dan merk je eigenlijk niks aan ze. Maar vanmiddag kwam onze thuiskapster Manon even gauw om het hoekje kijken en dát signaleerden de pups meteen; hun neusjes en kopjes gingen flink heen en weer om zo de geur te kunnen identificeren van de voor hen onbekende persoon en sommigen waren aan het gapen (spanning, niet persé negatief). Ze laten zo jong als ze zijn al goed zien wat ‘iets met ze doet’ en wat niet, wat is hondentaal toch bijzonder!